دیوار اسکار جای یادگاری نوشتن ما نیست!
از زمان تأسیس آکادمی اسکار، این مراسم اساسا نمایشی برای محصولاتی از شرکت‌های هالیوودی مد نظر بود که علاوه بر دارا بودن نوعی ساختار به‌اصطلاح کلاسیک سینما (ساختار کلیشه‌ای هالیوودی)، به نحوی ایدئولوژی آمریکایی را (با همه خصوصیات تاریخی و سیاسی و فرهنگی‌اش) تبلیغ کند.
من با این موضوع که فیلمی از جانب ایران برای اسکار معرفی شود مخالفم. به نظرم، انجام این کار بدون آگاهی و اطلاعات کافی، بی‌فایده است، چون اسکار اساسا میدان حضور ما نیست.
برخلاف جشنواره‌های دیگر، اسکار یک میدان کاملا آمریکایی است و خودشان هم این را می‌گویند.
اسکار ویژگی‌ها، اصول، روش‌ها و قواعد خاص خودش را دارد و ما فقط در صورتی می‌توانیم مورد پذیرش قرار بگیریم که خودمان را با این روش‌ها هماهنگ کنیم؛ آن‌هم در شرایط بسیار خاص.
به‌طورکلی، با این ماجرا مخالفم که هیاتی عریض و طویل تشکیل شود، بودجه‌ای صرف شود و برنامه‌هایی برای معرفی فیلم‌ها به اسکار ترتیب داده شود و به‌طورکلی با اصل این موضوع؛ یعنی انتخاب این فیلم یا آن فیلم، مخالفم؛ چون فرقی نمی‌کند.
به‌هرحال، مسأله جهانی بودن فیلم‌ها متفاوت و جزو مسائلی است که همین‌طوری بیان می‌کنیم، اما در اسکار هیچ‌کدام از این مسائل مطرح نیست.
این جهانی‌بودن، چیزی است که ما بدون درک معنای دقیق آن را به کار می‌بریم. در اسکار، جهانی‌بودن، سینمایی‌بودن یا هنری‌بودن اهمیتی ندارد.
آنها مانیفستی دارند با دو اصل اساسی برای پذیرش یا تقدیر از یک فیلم: اول، فیلم باید فرهنگ و ایدئولوژی آمریکایی را ترویج دهد؛ دوم، صنعت سینمای آمریکا را گسترش دهد.
از سال ۱۹۲۷، در اولین گردهمایی‌ای که برگزار کردند، این مانیفست تدوین شد و در تمام این ۹۶ دوره به آن پایبند بوده‌اند. این‌که فیلم جهانی باشد، سینمایی باشد یا هنری، برای‌شان تفاوتی ندارد.
فیلم باید فرهنگ و ایدئولوژی آمریکایی را ترویج دهد.
در سال ۱۹۵۰، این مانیفست تدوین شد و مشخص کردند فیلم باید اصولی را که زندگی آمریکایی بر اساس آن بنا شده بسط دهد و با ایدئولوژی‌های مخالف این اصول مقابله کند و خطرات آنها را نشان دهد.
اگر بخواهید فرهنگ خودتان را نشان دهید، به‌هیچ‌وجه پذیرفته نمی‌شود، مگر این‌که این فرهنگ را در تقابل با ایدئولوژی آمریکایی نمایش دهید.
متأسفانه، دوستان ما این ماجرا را نمی‌شناسند.
فکر می‌کنند مثل جشنواره‌های دیگر مثل جشنواره کن یا ونیز است؛ درحالی‌که اسکار فضای خاص خودش را دارد.
همان‌طور که می‌دانید، از حدود ۲۳رشته در اسکار،فقط یک رشته، یعنی حدود ۴درصد، به فیلم‌های بین‌المللی اختصاص دارد و باقی مختص فیلم‌های آمریکایی است.بنابراین، طبیعی است فیلمی آکادمی‌نشینان را خوش‌می‌آید که با فرهنگ و باور‌ها و ریشه‌های ملت ما بیگانه است.
به نظر می‌رسد صرف چنین تلاش و همتی برای یادگاری‌نوشتن روی دیوار اسکار چندان عاقلانه نباشد.
برخلاف جشنواره‌های دیگر، اسکار یک میدان کاملا آمریکایی است و خودشان هم این را می‌گویند.
اسکار ویژگی‌ها، اصول، روش‌ها و قواعد خاص خودش را دارد و ما فقط در صورتی می‌توانیم مورد پذیرش قرار بگیریم که خودمان را با این روش‌ها هماهنگ کنیم؛ آن‌هم در شرایط بسیار خاص.
به‌طورکلی، با این ماجرا مخالفم که هیاتی عریض و طویل تشکیل شود، بودجه‌ای صرف شود و برنامه‌هایی برای معرفی فیلم‌ها به اسکار ترتیب داده شود و به‌طورکلی با اصل این موضوع؛ یعنی انتخاب این فیلم یا آن فیلم، مخالفم؛ چون فرقی نمی‌کند.
به‌هرحال، مسأله جهانی بودن فیلم‌ها متفاوت و جزو مسائلی است که همین‌طوری بیان می‌کنیم، اما در اسکار هیچ‌کدام از این مسائل مطرح نیست.
این جهانی‌بودن، چیزی است که ما بدون درک معنای دقیق آن را به کار می‌بریم. در اسکار، جهانی‌بودن، سینمایی‌بودن یا هنری‌بودن اهمیتی ندارد.
آنها مانیفستی دارند با دو اصل اساسی برای پذیرش یا تقدیر از یک فیلم: اول، فیلم باید فرهنگ و ایدئولوژی آمریکایی را ترویج دهد؛ دوم، صنعت سینمای آمریکا را گسترش دهد.
از سال ۱۹۲۷، در اولین گردهمایی‌ای که برگزار کردند، این مانیفست تدوین شد و در تمام این ۹۶ دوره به آن پایبند بوده‌اند. این‌که فیلم جهانی باشد، سینمایی باشد یا هنری، برای‌شان تفاوتی ندارد.
فیلم باید فرهنگ و ایدئولوژی آمریکایی را ترویج دهد.
در سال ۱۹۵۰، این مانیفست تدوین شد و مشخص کردند فیلم باید اصولی را که زندگی آمریکایی بر اساس آن بنا شده بسط دهد و با ایدئولوژی‌های مخالف این اصول مقابله کند و خطرات آنها را نشان دهد.
اگر بخواهید فرهنگ خودتان را نشان دهید، به‌هیچ‌وجه پذیرفته نمی‌شود، مگر این‌که این فرهنگ را در تقابل با ایدئولوژی آمریکایی نمایش دهید.
متأسفانه، دوستان ما این ماجرا را نمی‌شناسند.
فکر می‌کنند مثل جشنواره‌های دیگر مثل جشنواره کن یا ونیز است؛ درحالی‌که اسکار فضای خاص خودش را دارد.
همان‌طور که می‌دانید، از حدود ۲۳رشته در اسکار،فقط یک رشته، یعنی حدود ۴درصد، به فیلم‌های بین‌المللی اختصاص دارد و باقی مختص فیلم‌های آمریکایی است.بنابراین، طبیعی است فیلمی آکادمی‌نشینان را خوش‌می‌آید که با فرهنگ و باور‌ها و ریشه‌های ملت ما بیگانه است.
به نظر می‌رسد صرف چنین تلاش و همتی برای یادگاری‌نوشتن روی دیوار اسکار چندان عاقلانه نباشد.
